Od czerwca do października trwały badania prowadzone przez pracowników i doktorantów UAM na Spitsbergenie. W minionym sezonie przeniesiono i rozbudowano Stację Polarną położoną w zatoce Petunia, której otwarcia w nowej lokalizacji dokonała delegacja pod przewodnictwem JM Rektora UAM prof. dr. hab. Bronisława Marciniaka.
W tegorocznych badaniach na Spitsbergenie wzięły udział dwadzieścia cztery osoby, reprezentujące wydziały Chemii oraz Nauk Geograficznych i Geologicznych naszego Uniwersytetu, w tym sześcioro doktorantów oraz trzech studentów. Prace koncentrowały się głównie na realizacji pięciu projektów badawczych finansowanych z funduszy Narodowego Centrum Nauki: „Rekonstrukcja procesów geomorfologicznych w środowisku glacjalnym po Małej Epoce Lodowej” (kierownik Marek Ewertowski), „Formy żelaza w osadach jako znaczniki pochodzenia osadów zdeponowanych w wyniku naturalnych katastrof w warunkach potencjalnych zmian klimatu” (kierownik Przemysław Niedzielski), „Reakcje kriosfery w kontrastowych warunkach wysokoarktycznych Svalbardu na tle zmian środowiskowych” (kierownik Grzegorz Rachlewicz), „Akumulacja materiału eolicznego i niweoeolicznego w środowisku peryglacjalnym i glacjalnym na obszarze środkowego Spitsbergenu (dolina Ebby)” (kierownik Krzysztof Rymer), „Wpływ recesji lodowców po Małej Epoce Lodowej na tempo akumulacji osadów i pogrzebania węgla we fiordach subpolarnych” (kierownik Witold Szczuciński”). Terenem prowadzonych działań były nie tylko okolice Stacji Poznańskiej w Zatoce Petunia (dotyczące monitoringu środowiska przyrodniczego ze szczególnym uwzględnieniem lodowców oraz zmarzliny, m.in. we współpracy z Politechniką Poznańską w zakresie modelowania bilansu energetycznego), ale także otoczenie Longyearbyen (geomorfologia, dendrologia) oraz obszar fiordu Hornsund, gdzie prowadzono je we współpracy z Instytutem Geologii Uniwersytetu w Tromso, w oparciu o norweski statek badawczy „Helmer Hanssen”, pobierając osady dna morskiego dla oceny zawartości w nich węgla, możliwości jego uwalniania i wpływu na zmiany środowiska przyrodniczego.
Większość próbek osadów i skał jest obecnie transportowana do kraju, gdzie trafi do laboratoriów w celu przeprowadzenia różnorodnych analiz i dalszego opracowania wyników umożliwiając ich publikowanie w wysokiej rangi czasopismach naukowych. Już dzisiaj można powiedzieć, że pozyskany materiał ma charakter unikatowy, ze względu na miejsca jego poboru, niejednokrotnie pochodzące z obszarów świeżo uwolnionych spod wytapiającej się pokrywy lodowcowej, do których jeszcze kilka lat temu nie było dostępu, kryjących zarówno odpowiedzi dotyczące przeszłości środowiska naturalnego Ziemi, jak i pozwalające prognozować jego dalszy rozwój.
Więcej informacji na temat Stacji Polarnej UAM oraz badań prowadzonych przez pracowników naszej uczelni w Arktyce i Antarktyce można znaleźć na stronach internetowych:
Informację wprowadził/a: Jacek Zwoliński
